Κοιμήσου μωρό μου...

Ένας φίλος με έβαλε σε σκέψεις...

Εκείνος (όπως και πολλοί άλλοι που γνωρίζω) έβαλε το παιδί του σε δικό του δωμάτιο σχετικά νωρίς και το άφησε να κλαίει ελεγχόμενα μέχρι να μάθει να κοιμάται μόνο του.

Εγώ δεν μπόρεσα ποτέ να αφήσω το μωρό μου να κλαίει. ούτε για 1 λεπτό!

Άραγε ποιός έχει δίκιο; Ποιός έκανε το καλύτερο για το παιδί του;

Σκέφτομαι λοιπόν... Τα μωρά γεννιούνται άσπιλα, αθώα, tabula rasa. Δεν σκέφτονται, δεν έχουν διαβάσει βιβλία, δεν βλέπουν τηλεόραση. 

Το μόνο που ξέρουν είναι η ανάγκη για επιβίωση. Η ανάγκη να είναι κοντά στους γονείς τους, η ανάγκη να ακολουθήσουν τη φύση τους.

Απο την ώρα που γεννιέται ένα παιδί, απο τη πρώτη στιγμή, μπορεί να θηλάσει. Αν ακουμπήσεις ένα μωρό στην κοιλιά της μαμάς του μόλις γεννηθεί μέσα σε 50 περίπου λετπά σέρνεται και φτάνει το στήθος για να αρχίσει να θηλάζει. Ένστικτο!

Τα μωρά ξυπνάνε το βράδυ για να θηλάσουν έτσι ώστε να μπορέσουν να πάρουν όλες τις θερμίδες που χρειάζονται... Μερικές φορές δεν ξυπνάνε, και θηλάζουν ενώ κοιμούνται... Ένστικτο!

Αν ένα μωρό είναι άρρωστο μπορεί να θηλάζει όλη μέρα και όλη νύχτα, όπως και όταν περνάει άλματα ανάπτυξης. Ένστικτο!

Τα μωρά περνάνε πολλές ώρες σε κατάσταση ελαφριού ύπνου έτσι ώστε να μπορούν να ξυπνήσουν και να πουν στη μαμά τους οτι θέλουν άλλαγμα, γάλα, οτι ζεσταίνονται ή οτι κρυώνουν, οτι δεν βολεύονται κτλ Ένστικτο!

Ένα μωράκι όταν δει κάτι που το τρομάζει, κλαίει και (αν μπορεί) τρέχει στη μαμά ή τον μπαμπά του. Ένστικτο!

Γενικά ένα μωρό ή ένα νήπιο δεν ξυπνάει το βράδυ για να μας κάνει τη ζωή δύσκολη. Ξυπνάει επειδή έχει ανάγκη απο κάτι.

Μαθαίνοντας τα παιδιά μας να κοιμούνται όλη νύχτα τα μαθαίνουμε να αγνοούν τις ανάγκες τους.

Ένας πολύ καλός παιδίατρος είπε κάποτε πως τα παιδιά είναι πολύ καλοί μαθητές!! Αν ταϊσουμε απο την αρχή της ζωής του ένα μωρό με μπιμπερό, μαθαίνει πως αυτό είναι το φυσιολογικό και μπορεί μετά να αρνείται το στήθος.

Παρόλο που ο θηλασμός είναι ένστικτο για τα μωρά, μπορούμε να επέμβουμε και να του δείξουμε πώς να αγνοήσει το ένστικτό του.

Με την ίδια λογική, αν αφήσουμε ένα μωρό να κλαίει όταν ξυπνήσει το βράδυ, του μαθαίνουμε πως το φυσιολογικό είναι να μην ανταποκρινόμαστε στις ανάγκες του. Έτσι κι αυτό σιγά σιγά θα συνειδητοποιήσει πως δεν υπάρχει περίπτωση να έρθει κάποιος να το αγκαλιάσει όσο και να κλαίει οπότε ως πολύ καλός μαθητής προσαρμόζεται και κοιμάται μόνος του όλο το βράδυ.

Τί κακό μπορεί να κάνει αυτό στην ψυχοσύνθεση του παιδιού μας; Ιδέα δεν έχω!!

Όπως ιδέα δεν έχω και για το αν κάνω κακό στο μωρό μου που κοιμάμαι μαζί της και την παίρνω αγκαλιά και τη θηλάζω και...

Όμως ένα μωρό δεν έχει κακές σκέψεις.Έχει μόνο τη φύση του, το ένστικτο!! Ακολουθεί το ένστικτό του και ξυπνάει για κάποιο λόγο. Εγώ έχω σκέψεις και διαβάζω βιβλία...και θέλω να κοιμάται μόνη της στο δωμάτιο της όλο το βράδυ χωρίς να με ενοχλεί.

Ποιός έχει δίκιο;;; Μάλλον το μωρό μου λέω....

Δεν θα πιέζαμε ποτέ ένα παιδί να μάθει να μπουσουλάει όταν είναι 1 μήνα, ούτε να μάθει να τρώει με πηρούνι όταν είναι 5 μηνών. Δεν θα βάζαμε ένα παιδί τιμωρία επειδή τα κάνει πάνω του όταν είναι 1 έτους. Κάθε παιδί θέλει το χρόνο του για να μεγαλώσει. Για να είναι έτοιμο για κάποια βήματα στη ζωή του.

Είναι σίγουρο πως σιγά σιγά θα μάθει να μπουσουλάει και να περπατάει και να πηγαίνει στην τουαλέτα και είναι σίγουρο πως κάποια στιγμή θα κοιμάται μόνο του όλο το βράδυ.