Μπαμπά σε χρειάζομαι!

Γράμμα ενός αγοριού στον μπαμπά του:

"Μερικές φορές ξυπνάω τα βράδια και κοιτάω το άδειο δωμάτιο. Σκοτεινό... τα χρώματα στους τοίχους δεν φαίνονται... Το κρεββάτι μου μοιάζει κρύο και μεγάλο. Δεν υπάρχουν αγκαλιές να το γεμίσουν.



Τα βράδια έρχονται αυτές οι σκιές στο δωμάτιο και κρύβουν τα χρώματα στους τοίχους και δεν ξέρω πώς να τις κάνω να φύγουν.

Μου λες πως δεν υπάρχουν δράκοι και θεριά. Μου λές να μην φοβάμαι... Μου λές πως είμαι μεγάλο παιδί....

Και οι μεγάλοι δεν φοβούνται; Και οι μεγάλοι δεν θέλουν μια αγκαλιά;
Εσύ έχεις τη μαμά κάθε βράδυ κι η μαμά έχει εσένα...
Κι εγώ θέλω μια αγκαλιά...

Θέλω τη ζεστασιά σου και τη σιγουριά και την ασφάλεια που νοιώθω δίπλα σου. Θέλω να πολεμήσω τις σκιές μαζί σου μέχρι να είμαι πολύ δυνατός και να μπορώ και μόνος μου.
Θέλω να μ'αγκαλιάσεις και να με σφίξεις στα δυνατά σου χέρια και να μου πείς πως με αγαπάς ακόμα και όταν φοβάμαι. Ακόμα και όταν δεν μπορώ να κοιμηθώ μόνος μου.

Δεν μπορώ να μιλήσω ακόμα μπαμπά...
Βλέπω τις σκιές και κλαίω στο κρεββάτι μου. Πίσω απο τα κάγκελα, πάνω απο τα όνειρα, δίπλα στους φόβους μου κλάιω μπροστά στην κλειστή πόρτα.

Και κανείς δεν έρχεται... Κι εγώ φωνάζω και... κανείς δεν έρχεται... Μέχρι που δεν αντέχω άλλο και πέφτω εξουθενωμένος στο κρεββάτι.

Τα μωρά είναι πολύ έξυπνοι μαθητές μπαμπά!
Μαθαίνουμε αμέσως πως όσο κι αν φωνάζουμε, όσο κι αν κλαίμε , δεν θα έρθει κανείς. Και έτσι, σταματάμε.

Μεγάλωσα λίγο... Ξέχασα τα κλάμματα και τις νύχτες που έμεινα μόνος στην κούνια μου να φωνάζω και να ζητώ την ακαλιά σου.

Τώρα κοιμάμαι μόνος μου, αλλά και πάλι μερικές φορές οι σκιές σκαρφαλώνουν στα όνειρά μου και γραπώνουν την σκέψη μου!

Σηκώνομαι και έρχομαι σιγά σιγά στο δωμάτιο σου... Ανοίγω την πόρτα και μπαίνω μέσα. Εσύ κοιμάσαι με τη μαμά. Ανεβαίνω στο κρεββάτι και τρυπώνω ανάμεσά στα πόδια σας. Ανεβαίνω λίγο πιο πάνω και ακουμπάω την πλατούλα μου στη δικιά σου. Η ζέστα σου με πλημμυρίζει και σχεδόν αυτόματα με παίρνει ο ύπνος.

Αυτή τη ζεστασιά του κορμιού σου ζητάω τα βράδια, τον ήχο της καρδιά σου...

Μα εσύ ζητάς να κοιμάμαι μόνος μου. Να είμαι μεγάλο παιδί , ανεξάρτητο!

Κι εγώ θέλω να είμαι ανεξάρτητο παιδί και μεγάλο και θέλω να σε κάνω περήφανο και να είμαι άντρας δυνατός και σπουδαίος όπως εσύ.!

Η ανάγκη όμως για αγκαλιά, για ζεστασιά, για φροντίδα πάντα μένει ανικανοποίητη.

Οι φόβοι πάντα μένουν εκεί ζωντανοί. Αφού κανείς δεν τους νίκησε...
Ζωντανοί έρχονται και με στοιχειώνουν ακόμα...

Και μετά μεγάλωσα κι άλλο. Έγινα πια άντρας όπως εσύ. Δυνατός και ανεξάρτητος. Μένω μόνος... κοιμάμαι μόνος...

Μα οι σκιές δεν έχουν φύγει πατέρα! Τα βράδια θέλω ένα μικρό φως αναμένο στο δωμάτιο. Οι σκιές αυτές που ποτέ δεν πολεμήσαμε μαζί, που δεν διώξαμε μαζί με στοίχειωσαν...

Οι σκιές που είναι πια πραγματικότητα. Άγχη, φοβίες, υποχρεώσεις.

Φοβάμαι πατέρα! Φοβάμαι πως όταν γεννηθεί ο γιος μου θα τον αφήσω κι εγώ να παλεύει μόνος με τους δαίμονές του. Για να γίνει ανεξάρτητος!!


Σ'αγαπάω μπαμπά.! Πάντα σ'αγαπούσα!
Φοβάμαι πατέρα!!
Αγκάλιασέ με... Φοβάμαι..."