Κουβαλάω ένα νεκρό όνειρο μέσα στα σπλάχνα μου...

Χάθηκες...

πριν ακόμα υπάρξεις!
Τα μικροσκοπικά χεράκια και ποδαράκια σου, επιπλέουν χωρίς ζωή πια σε ένα σάκο γεμάτο όνειρα...
Τα ματάκια σου δεν πρόλαβαν να δουν ποτέ το φως...

Είχα ονειρευτεί πολύ την ύπαρξή σου...
Τη στιγμή που θα σε κρατούσα στα χέρια μου...

Ήμουν τόσο χαρούμενη... τόσο χαρούμενη...!

Μέχρι εκείνο το απόγευμα στο γραφείο του γιατρού.

-"Κάτι βλέπω εδώ που δεν μου αρέσει Ζωή"

-"τί είναι γιατρέ; Δεν κουνιέται;"
Αμέσως σκέφτηκα τα χειρότερα...

-"Λυπάμαι" μου είπε...

Η καρδούλα σου είχε σταματήσει να χτυπάει... εκείνο το όμορφο γκντουπ γκντουπ που ακούσαμε την προηγούμενη φορά ... σώπασε...
και μαζί σώπασε για μια στιγμή και η δική μου καρδιά!

Λυπάμαι...
Λυπάμαι...
Λυπάμαι πολύ!

Είσαι ακόμα μέσα μου, νεκρό και ακίνητο, να επιπλέεις στον μικρό γεμάτο υγρό σάκο σου.
Φύγε!!! Σε παρακαλώ φύγε!!! Θέλω να τελειώσουν όλα και να μπορέσω να αρχίσω απο την αρχή!!!

Φύγε!!